گریه را به مستی

گریه را به مستی بهانه کردم
شکوه ها زِ دست زمانه کردم
آستین چو از دیده بر گرفتــم
سیل خون به دامان خدا روانه کردم
سیل خون به دامان خدا روانه کردم
ناله ی دروغین اثر ندارد
شام ما چو از پی سحر ندارد
مرده بهــتر زان کو هُــنر ندارد
گریه تا سحرگَه من عاشقانه کردم
گریه تا سحرگَه من عاشقانه کردم
دلا خموشی چرا چو خَم نجوشی چرا
بُرون شد از پرده راز خدا پرده راز حبیب پرده راز
تو پرده پوشی چــرا تو پرده پوشی چرا
راز دل همان به نهفته ماند
گفتنش چو نتوان نگفته ماند
فتنه به که یک چند خفته مــاند
گنج غـم بر دل خدا خزانه کردم
گنج غـم بر دل خدا خزانه کردم
باغبان چه گویـم به ما چه ها کرد
کینه های دیرینه بر مَلا کرد
دست ما زِ دامان گُل جدا کرد
تا به شاخ گُل یک دَم آشیانه کردم
تا به شاخ گُل یک دَم آشیانه کردم
دِلا خموشی چرا چو خَم نجوشی چرا
بُرون شد از پرده راز خدا پرده راز حبیب پرده راز
تو پرده پوشی چــرا تو پرده پوشی چــرا