رها نمی کند ایام در کنار منش
که داد خود بستانم به بوسه از دهنش
همان کمند بگیرم که صید خاطر خلق
بدان همی کند و درکشم به خویشتنش
غلام قامت آن لعبتم که بر قد او
بریده اند لطافت چو جامه بر بدنش
در این روش که تویی گر به مرده برگذری
عجب نباشد اگر نعره آید از کفنش
نظرات