گنجور

شد؛ زِ غمـــت، خانه یِ سودا دلم در طَلَبت
رفت؛ به هَر جا دلم در طـلب
زُهره رخِ ماه؛ رو مینگرد
جانب بالا دلم فـــرشِ غمش
گَشتمُ آخر زِ بخـت رفت بر این سقفِ مُصـفا دلم
آه که امـــروز دلم را چه شد
دوش چه گفتـــه ست!! کســـی با دلم
از دلِ تـــو؛ در دلِ من! نکته‌ هاســـت
اه چه ره ســـت! از دلِ تو تا دِلـم
گر نکنی؛ بر دلِ من رحـمتی
وای دلم… وای دلم… وا دلـم
از طلـــبِ گوهر گــــویایِ عشق
مـــوج زَنَد موج؛ چو دریـا دلم
روز شد! و چـــادرِ شب میدَرد
در پیِ آن عیـــش و تماشا! دِلـم
از دلِ تو؛ در دلِ مـن! نکته‌ هاست
آه چه ره سـت! از دلِ و تا دِلـم
گر نکنی؛ بر دلِ من رحمـتی
وای دلم وای دلم وا دلم