مرغِ آمین درد آلودیست که آواره بمانده
مرغ آمیـــن
رفته تا آن سویِ این بیداد خانه
بازگشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه
نوبت روز گشایش را در پی چاره بمانده
مرغِ آمیــن مرغ آمیــــن
مرغِ آمیــن مرغ آمیـــن
جور دیده مردمان را، میدهد پیوندشان درهم
می کند از یأس خسران بار آنان کم
مـرغِ آمیــن
مینهـد نزدیک با هم، آرزوهای نهان را
مـــرغ آمیــــن
نظرات