بهار دلکش

بهار ِ دلکش رسید و دل به جا نباشد
از آنکه دلبر دَمی به فکر ِ ما نباشد
در این بهار ای صَنَم بیا وُ آشتی کَن
که جنگ و کین با من ِ حَزین رَوا نَباشَد
صبح ِدَم بلبل بر درخت ِ گل خدا به خنده می گفت
نازنینان را مَه جَبینان را خدا وَفا نباشَ
اگر که با این دل ِ حَزین تو عَهدُ بستی
حبیب من آخ با رقیب ِ من چرا نشستی
چرا دلَم را عزیز ِ من از کینه خَستی
بیا در بَرَم از وفا یک شب ای مَه نخشَب
تازه کن عَهدی جانم که بَر شکستی
بیا در بَرَم از وفا یک شب ای مَه نخشَب
تازه کن عَهدی جانم که بَر شکستی
که بَر شکستی