به خفتگان

های همه خُفتند و من ِ دلشده را خواب نبرد
همه شب دیده ی من بر فَلَک اِستاره شمرد
همه خُفتند و من ِ دلشده راخواب نبرد
همه شب دیده ی من بر فَلَک اِستاره شمرد
خوابم از دیده چُنان رفت که هرگز نایَد
خواب ِ من زَهر ِ فراق ِ تو بنوشید و بــِمُرد
چه شود گر ز ِ مُلاقات دوایی سازی
خسته ای را که دل و دیده به دست ِ تو سپُرد
گر شدم خاک رَه عشق مرا خُرد مَبین
آنچه کوبَد در ِ وصل ِ تو کُجا باشد خُرد
بر سر ِ آتش ِ تو سوختم و دود نکرد
بر سر ِ آتش ِ تو سوختم و دود نکرد
آب بر آتش ِ تو ریختم و سود نکرد
از همه ی اسرار اَلِفی بیش بیرون نیافتاد
و باقی هر چه گفتند در شرح ِ آن اَلِف
گفتند و آن اَلِف البته فهم نشد