خورشید شبستان

شب سیمای عاشقان روشن چون ستارگان
مه رقصان در دل صحرا عشق این دشت بیکران
نقشی داده بر جهان موجی افکنده به دریا
ریزد چشم آسمان می در جام ارغوان
ساقی از پرده درآید تا از خود رها شوی
با او آشنا شوی خورشیدت چهره گشاید
بنگرید ای عاشقان با سینه سوزی
لاله روشن شد به باغ گل فروزی
مشکن عهد مرا ای ساقی
پر کن جام وفا ای ساقی
شاید ز نو برگیرم من ساغر مستی را
آیینه از دل سازم پیمانه هستی را
شوری بودم شیرین با نغمه سرایی
سوزی زندم بر دل گلبانگ رهایی
در یک شب مهتابی بر دامن سروستان
باشد که نهم سر از کوچه شیدایی
سوی چمن شادی خواهم بزنم پر
ای دل ، غافل ، تا کی ، بازا به گلستان
بنگر ، چون گل ، رویش ، در ساغر مستان
از ره ، چون شب ، آمد ، آن نوگل خندان
باشد ، ای جان ، یادش ،خورشید شبستان