آواز مرغان وحشی

کسی که ره به بیدادم بره نی
خبر بر سرو آزادم بره نی
تمام خوب رویان جمع گردند
کسی که یادت از یادم بره نی
نه تب دارم نه جایم می‌کنه درد
همی دونم که نالونم شو و روز
بشُم واشُم که تا یاری گره دل
به بختم گریه و زاری گره دل
بگردی نجویی یار چون مو
که از جان و دلت یاری گره دل
بیا درد دلم خو کرده با تو
ندونی درد دل ای بی وفا تو
بیا مو سوته دل با تو سپارم
تو دونی با دلم دل دونه با تو
دو چشمم را تو خون پالا کنی تو
کلاه عقلم از سر وا کنی تو
اگر لیلی بپرسه حال مجنون
نظر او را سوی صحرا کنی تو
داد از این دل که هرگز نی به کامم
داد از این دل که آزارد مدامم
داد از این دل که چون مرغان وحشی
دونه ناچیده می‌گیرند به دامم
نچیده دانه اندازد بدامم